Kuzey Britanya’nın Roma İmparatorluk’una karşı ön savunma hattı olan Kaledonyalılar, kuzeye giden yolu muhtemel tüm işgalcilere karşı koruyordular. Her ne kadar gerçek kökenleri bilinmiyor da olsa, Britanya’nın içlerine doğru ilerleyen Romalılardan kaçarak, çoğunlukla İskoçya’nın yaylalarında bulunan tepelerdeki kalelerde ve çiftliklerle hayatta kalmayı başaran Piktli kabilelerin bir karışımı oldukları düşünülür.
Ne yazık ki Kaledonyalılar hakkındaki tarihi kaynakların çoğunluğu Roma kökenli olduğu için, işin içine Romalıların alışılagelmiş önyargıları da karışmış halde. Mesela Tacitus, Kaledonyalı lider Calgacus için ‘kral’ tabirini kullanmayı reddeder; gerçi bunun nedeni Tacitus’un Kaledonyalıların içsel hiyerarşik yapısından emin olamayışı da olabilir. Tacitus’un onlardan ilk olarak bahsettiği yer, Kaledonyalıları uyguladıkları gerilla usulü taktiklere doğal bir avantaj sağlayan kayalık arazilerin aksine, onları meydanda savaşmaya zorlayan Lejyonlara karşı kaybettikleri Mons Graupius Savaşı’dır. Tacitus onlardan bahsederken, Kaledonyalıların insana barbar ve vahşi gelen, kızıl saçlı, uzun eklemli sıradan kuzeyliler olarak tasvir eder.
Mons Grapius Savaşı’nı takip eden yüzyıllar boyunca yağma yapmak için sürekli Britanya’ya geçen ve çoğu zamanda başarılı olan Kaledonyalılar, İmparator’un böğrüne saplanmış rahatsız edici bir diken olarak kalmıştırlar. İmparatorluk’un azimli çabalarına rağmen dimdik şekilde durarak sindirilmeyi reddeden Kaledonyalılar, şimdi ise gittikçe kararan bir dünyanın karşısına dikilerek, kendi hakları olanı almaya kararlılar!